ទិដ្ឋភាព ដ៏គួអោយតក់ស្លុតនៅក្នុងរបរប៉ុលពត បានធ្វើអោយអារម្មណ៍របស់ប្រជាជនកម្ពុជារាប់លាននាក់ នៅតែដក់ជាប់ក្នុងក្រអៅបេះដូង។ ការនិរាសព្រាត់ប្រាស់ ពីឪពុកម្ដាយ សាច់ញាតិ និងបងប្អូនជាទីស្រលាញ់ ធ្វើអោយប្រជាជនជាច្រើននាក់ កំពុងទន្ទឹងរង់ចាំពីការជួបជុំបងប្អូនជាថ្មី ដោយមិនដឹងថាពេលណានឹងត្រូវបានជួបជុំនោះទេ។ កម្មវិធី មនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» បានបំពេញក្ដីបំណងប្រាថ្នា របស់ប្រជាជនកម្ពុជាដែលបែកបាក់បងប្អូនជាបន្តរបន្ទាប់។ លោកស្រី សុខ ខេង បានស្វែងរកឃើញប្អូនស្រីធម៌ ឈ្មោះ អាន ថន ដោយភាពរំភើប រីករាយ រកអ្វីនិយាយមិនត្រូវ។
លោក សូរ សុធា ហៅ សូរ ប៊ុនសឿន មានលោកឪពុកឈ្មោះ សូរ អាន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ព្រាប ណៃ និងមានបងប្អូនចំនួន៩នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ សូរ ប្រសិទ្ធ ហៅវ៉ា បងស្រីទី២ឈ្មោះ សូរ ស្រីមុំ បងប្រុសទី៣ឈ្មោះសូរ សុខសាន្ត ហៅម៉ៅ បងស្រីទី៤ឈ្មោះ សូរ ណារី ហៅស្រីទូច លោក សូរ សុធា ហៅសូរ ប៊ុនសឿន ជាកូនប្រុសទី៥ ប្អូនប្រុសទី៦ឈ្មោះ សូរ សុផល ប្អូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ សូរ គីងកុង ប្អូនស្រីទី៨ឈ្មោះ សូរ ស្រីមាជ និងប្អូនស្រីទី៩ឈ្មោះ សូរ ស្រីម៉ាច។
លោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្ន មានលោកឪពុកឈ្មោះ រស់ សារ៉ន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ នេត បូរិន និងបងប្អូនចំនួន២នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ស៊ឹម សុវត្តិតារា ហៅនឹម និងលោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្ន ជាកូនស្រីទី២។ មុនឆ្នាំ១៩៦៨ គ្រួសារលោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្នរស់នៅសង្កាត់បឹងកេងកង ក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកធ្វើជាទាហាននៅបន្ទាយស្រះចក ចំណែកអ្នកម្ដាយជាស្ត្រីមេផ្ទះ។
លោក ទូង តូម មានលោកឪពុកឈ្មោះ ទូង អ្នកម្ដាយឈ្មោះធី និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺបងប្រុស ទី១ ឈ្មោះ ទូង វ៉ែល លោក ទូង តូម ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ ទូង អេល និងប្អូនស្រីទី៤ឈ្មោះ ទូង ង៉ុះ។ ឆ្នាំ១៩៧៥ លោក ទូង វ៉ែល ត្រូវពួកប៉ុលពតបញ្ជូនទៅនៅកងចល័តដំបន់១០៧ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩។ ឆ្នាំ ១៩៧៩ ដដែល លោក ទូង វ៉ែល បានចូលធ្វើជាទាហាន ហើយត្រូវហាត់រៀនរយៈពេល៦ខែក៏ត្រូវបញ្ជូនមកភ្នំពេញ ។ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ លោក ទូង វ៉ែល បានត្រឡប់ទៅលេងស្រុកកំណើតបានម្ដង និងបានបាត់ដំណឹងរហូតមក។
លោក ហេង ហិម៉ាលី ហៅលីន មានលោកឪពុកឈ្មោះ ហេង ទូច អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ឡាច សារុន និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ ហេង ខារ៉ានី ហៅឡៃ លោក ហេង ហិម៉ាលី ហៅលីន ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ ហេង ចរិយា ហៅឡា។ មុនឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសារលោក ហេង ហិម៉ាលី រស់នៅជុំគ្នានៅមុខរោងកុន កំពូលពេជ្រ ទីក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកបម្រើការនៅឧតុនិយម នៅម្ដុំពោធិចិនតុង។ ក្រោយមកក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ លោកឪពុកបានចូលបម្រើការជាទាហាននៅបន្ទាយនៅម្ដុំពោធិចិនតុង និងបានប្ដូរមករស់នៅម្ដុំពោធិចិនតុងវិញដែរ។
លោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅង៉ា មានលោកឪពុកឈ្មោះ គង់ សាបុង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ តូច រឺន និងមានបងប្អូនបង្កើតសរុបទាំងអស់ចំនួន១១នាក់ បងប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ សារ៉ាផាត់ ហៅចឺម បងប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ សារ៉ាភី ហៅក្អិត បងស្រីទី៣ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ារី ហៅក្អាត បងស្រីទី៤ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ាន់ណា ហៅខ្វិត លោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅ ង៉ា ជាកូនប្រុសទី៥ ប្អូនស្រីទី៦ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ាន់ណី ហៅណី ប្អូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ គង់ គន់ធី ហៅធី ប្អូនប្រុសទី៨ឈ្មោះ គង់ ភារម្យ ហៅភារម្យ ប្អូនស្រីទី៩ឈ្មោះ គង់ គន់ទូច ប្អូនប្រុសទី១០ឈ្មោះ គង់ ត្រសុំ និងប្អូនប្រុសទី១១ឈ្មោះ គង់ ត្រសុះ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ ក្រុមគ្រួសារលោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅង៉ា រស់នៅជុំគ្នា នៅភូមិស្វាយពពែ សង្កាត់គីឡូលេខ៧ ខណ្ឌចំការមន ក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកប្រកបរបរជាបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនដំឡើងឡាន World Vegen ចំណែកអ្នកម្ដាយឈ្មោះ តូច រឺន ជាមេផ្ទះ។
លោក ឆោម ឆវ័ន ហៅប្រុស មានលោកឪពុកអ្នកម្ដាយមិនចាំឈ្មោះ និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ មុំ លោក ឆោម ឆវ័ន ហៅប្រុស ជាកូនប្រុសទី២ ប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ ខ្នា ប្អូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ រិទ្ធ និងប្អូនទី៥មិនចាំឈ្មោះ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោក ឆោម ឆវ័ន រស់នៅក្នុងខេត្តកំពត ដោយមានលោកឪពុកធ្វើជាទាហាន។ ក្រោយមក លោកឪពុករបស់លោក ឆោម ឆវ័ន ត្រូវគេផ្លាស់ឲ្យមកបម្រើការនៅអ្នកលឿង ខេត្តកណ្ដាល។
លោក សុក ទិត្យ ហៅ សែន មានលោកឪពុកឈ្មោះ សុក អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ផង និងមានបងប្អូនចំនួន៥នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ សុក ថា បងស្រីទី២ឈ្មោះ សុក ធី បងប្រុសទី៣ឈ្មោះ សុក អត់ ហៅ នីន លោក សុក ទិត្យ ហៅ សែន ជាកូនប្រុសទី៤ និងប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ សុក ពែង ហៅ គៀន។ មុនឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសារលោក សុខ ទិត្យ រស់នៅក្នុងខេត្តព្រះវិហារ។ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសារលោក សុខ ទិត្យទៅភូមិកំពង់ទូក ឃុំថ្មី ស្រុកសែនជ័យ ខេត្តព្រះវិហារ និងត្រូវបំបែកឱ្យទៅធ្វើការនៅកងផ្សេងពីគ្នាៗ។
លោកស្រី លន់ ហៅ ឆោម លន់ មានលោកឪពុកមិនចាំឈ្មោះ និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ លឹម។ លោកស្រី លន់ មានបងប្អូនទាំងអស់ចំនួន ៧នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ សាអែម បងប្រុសទី២ឈ្មោះ ត្រាវ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ ខន បងស្រីទី៤ឈ្មោះ ខឿន បងប្រុសទី៥មិនចាំឈ្មោះ លោកស្រី លន់ ហៅ ឆោមលន់ ជាកូនស្រីទី៦ និងប្អូនស្រីទី៧ ឈ្មោះ សាឡាត់។ សម្រាប់ដំណើររឿងដែលបានកើតឡើងនៅមុនឆ្នាំ១៩៧៩ លោកស្រី លន់ ស្ទើរតែមិនអាចចាំអ្វីទាល់តែសោះ។
លោកស្រី ពុត ស មានស្វាមីឈ្មោះ ជ័យ សាក់ និងមានកូនចំនួន៧នាក់ គឺកូនស្រីទី១ឈ្មោះ ជ័យ ម៉ាលី កូនប្រុសទី២ឈ្មោះ ជ័យ ចាន់ឌី កូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ ជ័យ ចិន្ដា កូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជ័យ ធី កូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ជ័យ ម៉ៅ កូនប្រុសទី៦ឈ្មោះ ជ័យ សុខ និងកូនស្រីទី៧ឈ្មោះ ជ័យ ស្រីទូច ហៅអូន ។ គ្រួសាររបស់លោកស្រី ពុត ស បានផ្លាស់ពីស្រុកកំណើតទៅរស់នៅម្ដុំផ្សារដើមគរ ក្រុងភ្នំពេញ តាំងពីមុនឆ្នាំ១៩៧៥។
ឈ្មោះ ហាយ សុវណ្ណារី ហៅអូន គឺជាឈ្មោះដែលលោកឪពុកអ្នកម្ដាយចិញ្ចឹមជាអ្នកដាក់ឲ្យ។ លោកស្រីបានបែកពីគ្រួសារតាំងពីអាយុប្រហែលជា៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ លោកស្រីចាំយ៉ាងស្រពិចស្រពិលថា លោកស្រីមានលោកឪពុកឈ្មោះ រួម អ្នកម្ដាយមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រី អូន ចាំថាលោកស្រីមានបងប្អូនទាំងអស់ចំនួន៧នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ រិទិ្ធ បងប្រុសទី២ ឈ្មោះ ពៅ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ ជា បងស្រីទី៤ឈ្មោះ ធី លោកស្រី អូន ជាកូនស្រីទី៥ និងប្អូនប្រុសចំនួន២នាក់ទៀតដែលមិនចាំឈ្មោះ។
លោកស្រី យូ សុភាព មានលោកឪពុកឈ្មោះ ឡាំ វួនវ៉ាន់ អ្នកម្ដាយឈ្មោះ យ៉ាន់ ហួយ និងមានបងប្អូនចំនួន៦នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ យោង សូគិន បងស្រីទី២ឈ្មោះ យោង សូអៀ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ លឹម លី លោកស្រី យូ សុភាព ជាកូនស្រីទី៤ ប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ឡាំ ម៉េងវណ្ណា និងប្អូនស្រីទី៦ឈ្មោះ លឹម ពៅនារី។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី យូ សុភាព រស់នៅជួបជុំគ្នាក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ ចំណែកលោកស្រី យូ សុភាព បានរៀបការ និងបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសារខាងស្វាមីនៅម្ដុំផ្សារអូរឫស្សី។
លោកស្រី ស្រេង ហ៊ុងលី មានស្វាមីឈ្មោះ ហេង គង់ និងមានកូនប្រុសចំនួន ៣នាក់ គឺកូនប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ ហេង កូនប្រុសទី២ឈ្មោះ គង់ ស៊ុនអេង និងកូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ គង់ ស៊ុនហួ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី ស្រេង ហ៊ុងលី បានចេញពីស្រុកអង្គស្នួលទៅរស់នៅម្ដុំផ្សារដើមថ្កូវ ទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយប្រកបរបរធ្វើជាអ្នកលក់បន្លែនៅក្នុងផ្សារ ចំណែកស្វាមីទៅជួយលក់ប្រេងកាតបងប្រុស និងបងថ្លៃនៅម្ដុំអូឡាំពិក។
លោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា មានលោកឪពុកឈ្មោះ ម៉ែន ឌី អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ពេជ្រ សារុន និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺលោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា ជាបងស្រីទី១ ប្អូនប្រុសទី២ ឈ្មោះ អៀម បូវណ្ណារ៉ាក់ ហៅប្រុស ប្អូនស្រីទី៣ ឈ្មោះ អៀម ផល្លា និងប្អូនស្រីទី៤ ឈ្មោះ អៀម សុភ័ក្រវត្តី។ លោកឪពុកអ្នកម្ដាយ និងបងប្អូនរស់នៅក្នុងខេត្តកំពង់សោម ដោយលោកឪពុកធ្វើជាទាហានជើងទឹកនៅក្នុងបន្ទាយរាម ចំណែកលោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា បានទៅរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់លោកតា ពេជ្រ គិត នៅសង្កាត់ទួលស្វាយព្រៃ ក្រុងភ្នំពេញ។ ឆ្នាំ១៩៧១ លោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា បានទៅរស់នៅជាមួយលោកឪពុកអ្នកម្ដាយនៅកំពង់សោមវិញ។ ឆ្នាំ១៩៧៣ លោកឪពុកបានបញ្ជូនប្អូនប្រុស អៀម បូវណ្ណារ៉ាក់ មកនៅភ្នំពេញជាមួយលោកតានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីបានបន្តការសិក្សា។
លោកស្រី ផាត មានអ្នកម្ដាយឈ្មោះ រ៉ុម និងលោកឪពុកមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រីចាំបានលោកស្រីប្រហែលជាមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ រ៉េត បងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ុច និងប្អូនស្រីម្នាក់ទៀតមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រី ផាត មិនបានចាំរឿងដែលបានកើតនៅមុនពេលមានសង្គ្រាម និងក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមនោះទេ។ លោកស្រីចាប់ផ្ដើមចាំបាននៅពេលដែលលោកស្រីបានធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកម្ដាយ និងបងប្អូនត្រឡប់មកស្រុកកំណើត ក្រោយពេលប្រទេសមានសន្តិភាព។
លោក ពយ មានលោកឪពុកឈ្មោះ ហ៊ុង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ជួប និងមានបងប្អូនចំនួន៥នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ថា បងប្រុសទី២ ឈ្មោះ មឹក បងប្រុសទី៣ ឈ្មោះ វិត បងប្រុសទី៤ ឈ្មោះ ប៉ាន់ លោក ពយ ជាកូនប្រុសទី៥។ លោកឪពុកអ្នកម្ដាយត្រូវប៉ុលពតយកទៅសម្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ចំណែកបងប្អូនទាំង៥នាក់របស់លោក ពយ ត្រូវទៅរស់នៅក្នុងកងចល័តផ្សេងៗគ្នា។
លោកស្រី ស្រី សាម៉ុន មានលោកឪពុកឈ្មោះ ស្រី ឃីន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សុខ ថូ និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ ឈ្មោះ ស្រី វ៉ាន់ធឿន បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ស្រី សាមន និងលោកស្រី ស្រី សាមុនជាកូនស្រី៣។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី ស្រី សាម៉ុន ហៅអាគោ រស់នៅក្បែរមន្ទីរពេទ្យរុស្សី ក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកជាទាហាននៅបន្ទាយស្លឹក ចំណែកអ្នកម្ដាយជាអ្នកលក់ឥវ៉ាន់នៅផ្ទះ។ បងស្រីទី១ឈ្មោះ ស្រី វ៉ាន់ធឿន បានរៀបការជាមួយលោក ថាច់ ម៉ារីន និងមានកូន៣នាក់ ហើយបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយស្វាមី ដែលនៅក្បែរនឹងផ្ទះលោកឪពុកអ្នកម្ដាយ។ បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ស្រី សាមន គឺជាទាហាន មានស្វាមីជាទាហានដូចគ្នា និងមានកូនចំនួន២នាក់។
លោក ផល្លី មានលោកឪពុកឈ្មោះ អាត អ្នកម្ដាយឈ្មោះ មុំ និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ផល្លា លោក ផល្លី ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនស្រីទី៣មិនចាំឈ្មោះ។ លោក ផល្លាចាំបានថា គ្រួសារលោករស់នៅក្រុងភ្នំពេញ ដោយនៅម្ដុំផ្ទះមានផ្សារ មានរង្វង់មូល និងមានអង់តែនធំមួយ។ លោកផល្លីចាំបានថា លោកតែងតែឃើញម្ដាយដើរទៅផ្សារទិញម្ហូបជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅល្ងាចថ្ងៃមួយម្ដាយរបស់លោក ផល្លី បានទៅផ្សារជិតផ្ទះដើម្បីទិញម្ហូបដូចសព្វដង ហើយបានប្រាប់ឲ្យលោក ផល្លី នៅផ្ទះយោលអង្រឹងប្អូន ប៉ុន្តែពេលនោះលោក ផល្លី បានលួចរត់ចេញទៅតាមពីក្រោយម្ដាយទៅផ្សារដែរ។
លោកស្រី យុ សារឿន ហៅស្រ៊ាំ មានលោកឪពុកឈ្មោះ យុ ភួង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សោម សារ៉ាន់ និងមានបងប្អូនចំនួន៩នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ យុ រិន បងស្រីទី២ឈ្មោះ យុ កាលេន លោកស្រី យក់ សារឿន ជាកូនស្រីទី៣ ប្អូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ យុ ពេជ្រ ប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ យុ ណៃ បងប្រុសទី៦ឈ្មោះ យុ ខា បងប្រុសទី៧ឈ្មោះ យុ ជា និងប្អូនប្រុសទី៨ឈ្មោះ យុ ណុប។
លោកស្រី សៀក ម៉ាឡា ហៅ សំ សីលា មានលោកឪពុកឈ្មោះ សៀក អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ស៊ន រឿន និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺលោកស្រី សៀក ម៉ាឡា ជាកូនស្រីទី១ កូនទី២ឈ្មោះ សៀក សុខុន កូនទី៣ឈ្មោះ សៀក សុខា និងកូនទី៤ មិនទាន់ដាក់ឈ្មោះ ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោកស្រីប្រហែលជារស់នៅក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់។ ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីចេញពីស្រុកកំណើត។ លោកស្រីចាំបានថា លោកស្រីរស់នៅក្នុងកងកុមារ ចំណែកពូឈ្មោះ ស៊ន រុំ និងពូឈ្មោះ ស៊ន រ៉ាត់ ក៏នៅក្នុងកងកុមារជាមួយគ្នាដែរ ចំណែកឪពុកម្ដាយ និងប្អូនៗលោកស្រីនៅកន្លែងផ្សេង។
ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកម្ដាយលោកស្រីបានឡើងមកលេងកូននៅទីក្រុងភ្នំពេញ រីឯលោកឪពុកស្នាក់នៅផ្ទះនៅឯជ្រោយចង្វា។ ប៉ុលពតបានជម្លៀសលោកស្រី ដួង ប៉ូរ៉ាត់ អ្នកម្ដាយ និងកូនៗបានជម្លៀសចេញពីភ្នំពេញទៅនៅភូមិដីឥដ្ឋ ស្រុកកៀនស្វាយ ខេត្តកណ្ដាល។ រយៈពេលប្រហែលជា២ថ្ងៃក្រោយមក ប៉ុលពតបានយកកប៉ាល់ ៣-៤គ្រឿង មកដឹកប្រជាជនថ្មី លោកស្រី ម្ដាយនិងបងៗក៏ឡើងកប៉ាល់ទៅដែរ ចំណែកបងៗដែលបានបាត់ខ្លួនលោកស្រីមិនបានឃើញពួកគាត់ឡើងជិះកប៉ាល់ទេ។
លោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត មានលោកឪពុកឈ្មោះ អ៊ា ហាក់ អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សុខ អៀម និងមានបងប្អូនចំនួន ៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ អ៊ា សាក់លីន លោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត ជាកូនស្រីទី២ និងប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ អ៊ា វណ្ណា។ គ្រួសារលោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត រស់នៅជុំគ្នាម្ដុំខណ្ឌទួលគោក ក្រុងភ្នំពេញ។
ឆ្នាំ១៩៧៩ ក្រោយពេល ប្រទេសមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ ពីរបបប៉ុលពតមក ម្ដាយលោកបាននាំកូនៗមក មករស់នៅម្ដុំសួនច្បារ ទល់មុខផ្សារគីឡូលេខ៤។ លោក តុល ចាំបានថាផ្លូវចូលផ្ទះមានសាលាឆទានមួយ។ រាល់ថ្ងៃ ពេលម្ដាយទៅធ្វើការ លោកតែងតែទៅលេងជាមួយក្មេងៗក្នុងភូមិជាមួយគ្នា។
លោក វ៉ា ហៅ វី បានវង្វេងចេញពីផ្ទះតាំងពីនៅតូច មិនដឹងជាអាយុប្រហែលប៉ុន្មាននោះទេ។ លោកគ្រាន់តែចាំបានថា មុនពេលបែក លោករស់នៅជាមួយលោកយាយម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ៅ។ ពេលព្រឹក លោកយាយ ម៉ៅ បានជិះម៉ូតូឌុបទៅផ្សារ ហើយលោកក៏បានរត់តាមពីក្រោយម៉ូតូ ប៉ុន្តែយាយមិនបានឲ្យជាមួយទេ ហើយប្រាប់ថាឲ្យត្រលប់មកផ្ទះវិញទៅ។ ប៉ុន្តែ លោក វ៉ា មិនបានធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេ គឺគាត់ចេះតែដើរទៅមុខរហូតដល់វង្វេងផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
មុនឆ្នាំ ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ រស់នៅភូមិអូតូង សង្កាត់ចំរើនផល ខេត្តពោធិ៍សាត់។ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ ជាគ្រួសារកសិករ។ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ ត្រូវពួកប៉ុលពតជម្លៀសទៅរស់នៅខេត្តព្រះសីហនុ។ បន្ទាប់មក លោកស្រី កង ពៅ កូនស្រី សួ ស៊ីណា ត្រូវជម្លៀសទៅពេជ្រនិល។ ឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ ស្វាមីរបស់លោកស្រីបានទៅរកកូនស្រីឈ្មោះ សួ ចាន់ ហៅ សន ដែរ ប៉ុន្តែពេលទៅដល់មានគេប្រាប់ថា កូនស្រីបានរត់ទៅតាមគេបាត់ហើយ។ បន្ទាប់មកគ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ បានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ ៥ សំដៅទៅស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់។
មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោកស្រី តាំង ហ្គិចសៀម រស់នៅជុំគ្នាសង្កាត់លេខ៣ ក្រុងភ្នំពេញ។ ឪពុកម្ដាយលោកស្រីជាអាជីវករ លក់ឥវ៉ាន់ចាប់ហួយ នៅផ្ទះ យីហោ «ជាសែ» ។ ចំណែកបងប្អូនលោកស្រីរៀននៅសាលា ពៅអ៊ុំ ម្ដុំទូលគោក។ ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីទៅរស់នៅស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្ដាល។ ក្រោយមកពួកប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីតាមរទេះភ្លើង ទៅនៅឃុំទី៧ រោងបាយតាគួក ខេត្តពោធិ៍សាត់។
លោក ជួប សម្បត្តិ មានឪពុកឈ្មោះ លោក ជួប ថាន់ និងម្ដាយឈ្មោះ ដូង សាលា និងមានកូនចំនួន៧នាក់ គឺ កូនស្រីទី១ឈ្មោះ ដួង ណារី កូនស្រីទី២ឈ្មោះ ដួង ផល្លា កូនស្រីទី៣១ឈ្មោះ ដួង ម៉ារី អាយុ ៥២ ឆ្នាំ កូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជួប សម្បត្តិ កូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ជួប សំបូរ កូនប្រុសទី៤៦ឈ្មោះ ជួប នីផា និងកូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ ជួប តារ៉ា។
លោកស្រី មាស សាវ៉ាត មានឪពុកឈ្មោះ មាស សាវ៉ាន់ និងម្ដាយដើមឈ្មោះ ឡុង ស៊ីន និងមានអ្នកម្ដាយក្រោយឈ្មោះ ម៉ក់ រុង។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលដែលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ គ្រួសាររបស់លោកស្រីបាននាំគ្នាទៅរស់នៅជាយដែន។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៨០ ឪពុក និងម្ដាយចុងរបស់លោកស្រីបាននាំក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ទៅរស់នៅជំរំស្រះកែវទី១ និងបាននាំគ្នាទៅរស់នៅជំរំស្រះកែវទី២។ នៅឆ្នាំ១៩៨២ គ្រួសាររបស់លោកស្រីបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជំរំខៅអ៊ីដាង។ នៅឆ្នាំ ១៩៨៥ លោកស្រី មាស សាវ៉ាតបានរៀបការជាមួយលោក ពេជ្រ ពន្លក ហៅ រ៉ាន់។
កញ្ញា មួង រ៉ាម៉ារី ហៅ ទីន មានឪពុកឈ្មោះ មួង សុខែម និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ ស៊ីវ សុខន និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ២នាក់ ស្រីម្នាក់ មានស្រុកកំណើតនៅសង្កាត់ផ្សារថ្មី៣ ខណ្ឌដូនពេញ ក្រុងភ្នំពេញ។ កញ្ញា មួង រ៉ាម៉ារី មានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ ស៊ីវ សុខឿន។
លោកស្រី មឿន ច្រឹប ហៅ មឿន យៀន មានអាយុ ៣៨ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិទឹកឃ្លាំង ខេត្តកណ្ដាល។ លោកស្រីមានឪពុកឈ្មោះ មឿន និងម្ដាយឈ្មោះ ឡន។ លោកស្រីជាកូនទី៤ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងអស់ គឺបងស្រីទី១ ឈ្មោះ ឡាត់ បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ផាត បងស្រីទី៣ ឈ្មោះ ផៃ ភេទស្រី និងប្អូនប្រុសទី៥ ឈ្មោះ ពៅ។
លោកស្រី ឃី វណ្ណា បានវង្វេងបែកពីគ្រួសារក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩។ នៅពេលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ លោកស្រី ឃី វណ្ណា ជាមួយអ្នកម្ដាយ និងប្អូន បាននាំគ្នាដើរជាមួយនឹងប្រជាជនយ៉ាងច្រើនកុះករ។ ដោយសារតែស្ថានភាពចង្អៀតនេះ បានធ្វើឲ្យលោកស្រី ឃី វណ្ណា វង្វេងបែកពីគ្រួសាររហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ លោកស្រី ឃី វណ្ណា មានអាយុប្រហែលជា៧ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះលោកស្រីមិនសូវចងចាំរឿងដែលបានកើតឡើងនៅមុនសម័យសង្គ្រាមនោះទេ។
លោក ជ័យ មានឪពុកឈ្មោះ ណុប ម្ដាយឈ្មោះ ទី និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៤នាក់ ស្រី ១នាក់ រស់នៅភូមិដុក ស្រុកស្រែអំបិល ខេត្តកោះកុង។ លោក ជ័យបានដាក់ពាក្យមកស្វែងរកសមាជិកគ្រួសាររបស់លោកចំនួន៤នាក់ គឺ លោកឪពុកឈ្មោះ ណុប អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ទី បងប្រុសទី១ ឈ្មោះ សុខ ប្អូនប្រុសទី៣ ឈ្មោះ ជេត និងប្អូនស្រីទី៤ ឈ្មោះ គង់។
លោក ជុំ បឹង បានដាក់ពាក្យមកស្វែងរកបងប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជុំ វឿន ដែលបានបាត់ដំណឹងនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ក្រោយពេលលោក ជុំ បឹង ដាក់ពាក្យកម្មវិធីបានរយៈពេល៣ខែ លោក ជុំ វឿន ដែលជាបងប្រុសទី៤ក៏បានដាក់ពាក្យកមកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» ដែរដើម្បីប្រកាសស្វែងរកបងប្អូនដែលបានបាត់ដំណឹងនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម។
នៅប្រហែលជាឆ្នាំ ១៩៩២ ពេលលោកស្រី ឡាយ ស្រីលី (ត្រកូលឡាយជាត្រកូលយកតាមម្ដាយចិញ្ចឹម) មានអាយុប្រហែលជា ១០ឆ្នាំ ក៏ត្រូវបានម្ដាយមីង (មិនចាំឈ្មោះ) ដែលត្រូវជាប្អូនបង្កើតរបស់ម្ដាយលោកស្រី យកមកលេងភ្នំពេញ។លោកស្រី ស្រីលី មកដល់ផ្ទះម្ដាយមីងនៅសន្ធរមុខបាន២-៣ថ្ងៃក៏បានវង្វេងពីផ្ទះម្ដាយមីង ដោយសារតែលោកស្រីចុះពីផ្ទះម្ដាយមីងមកមើលគេតាំងសត្វលក់។ ពេលលោកស្រីវង្វេងពីម្ដាយមីង លោកស្រី ស្រីលីត្រូវបានលោកតាម្នាក់រើសយកមកចិញ្ចឹមនៅរហូតដក់រៀបឲ្យមានគ្រួសាររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ពួកប៉ុលពតបានជម្លៀសប្រជាជនចេញ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោក សន សារឹម បានបែកគ្នា ដោយសារតែពួកគាត់នៅផ្ទះផ្សេងៗគ្នា។ ពេលនោះលោក សន សារឹម នៅផ្ទះជាមួយម្ដាយ និងឪពុក ព្រមទាំងប្រពន្ធគាត់ ដែលត្រូវជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅនៅស្អាងព្រែកតូច។ បន្ទាប់មក ប្រពន្ធរបស់គាត់បានទៅរកម្ដាយ (ម្ដាយក្មេក) ពេលនោះគាត់ក៏បានបែកជាមួយប្រពន្ធគាត់ទៀត។ ចំណែកឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ក្នុងពេលបន្តបន្ទាប់គ្នា។ នៅក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំ ៨ខែ ២០ថ្ងៃ គឺរូបលោកមិនបានដឹងដំណឹងពីក្រុមគ្រួសារបងប្អូននោះទេ។ លោក សន សារឹម មានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺ លោកស្រី សន ស្រីថាន លោកស្រី សន ណារិន លោកស្រី សន សារុំ និងលោកស្រី សន ស្រីអឿន។
សម្រាប់កម្មវិធីជួបជុំនាពេលនេះ គ្រួសារចំនួន៣ បានប្រែក្លាយសុបិនរបស់ខ្លួនក្លាយមកជាការពិត តាមរយៈកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន»។ លោក តេស វរៈ លោក វ៉ាន់ វាត និងលោកស្រី ឡូ សុខា បានជួបជុំជាមួយសាច់ញាតិ ដែលពួកគាត់បានបែកតាំងក្នុងសម័យសង្គ្រាម និងគ្មានសង្ឃឹមថានឹងបានជួបជុំវិញឡើយ ប៉ុន្តែក្ដីអស់សង្ឃឹមនេះបានប្រែក្លាយមកជាមានសង្ឃឹម។
លោកស្រី ញ៉េប សុន្ទរី មានឪពុកឈ្មោះ ញ៉េប សាគុណ ធ្វើការនៅក្រសួងនគបាលជាតិ ម្តាយឈ្មោះ ឈុន លាក់ហេង និងមានបងប្អូនចំនួន៨នាក់ បងស្រីទី១ ឈ្មោះ ញ៉េប លីហូត មានប្តីឈ្មោះ នៅ ហ៊ីម ធ្វើជាទាហាន បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ញ៉េប លីហេង បងប្រុសទី៣ ឈ្មោះ ញ៉េប សាវុឌ្ឍហៅ ពៅ បងប្រុសទី៤ ឈ្មោះ ញ៉េប វីរវុឌ្ឍ ហៅ វី ទី៥ឈ្មោះ ញ៉េប សុន្ទរី ហៅ ស្រី ប្អូនប្រុសទី៦ ឈ្មោះ ញ៉េប រិទ្ធីវុឌ្ឍ ហៅ ប្រុស ប្អូនប្រុសទី៧ ឈ្មោះ ញ៉េប រតនាវុឌ្ឍ និងប្អូនប្រុសពៅទី៨ ឈ្មោះ ញ៉េប សាគុណបុណ្ណវុឌ្ឍ ហៅ បុល។ លោកស្រី ញ៉េប សុន្ទរី បានប្រកាសដំណឹងស្វែងរកបងប្អូនសាច់ញាតិទាំងអស់ដែលលោកស្រីបានបែកបាក់នៅក្នុងសម័យប៉ុលពត។
លោក ម៉ែន សម្បត្តិ បានបែកពីគ្រួសារនៅមុនសម័យសង្គ្រាម ដោយសារតែលោកត្រូវចេញទៅសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ លោកជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់នៅក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់។ ឪពុកលោកជាទាហាន និងម្ដាយជាស្ត្រីមេផ្ទះ។ លោកត្រូវបានឪពុកលោកបញ្ជូនទៅសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ចំណែកគ្រួសារលោកទាំងអស់រស់នៅឯខេត្តកំពង់ធំ។
លោកស្រី សែម វឿន ជាកូនស្រីច្បងនៅក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានបងប្អូនពីនាក់។ នៅមុនសម័យសង្គ្រាម គ្រួសាររបស់លោកស្រីរស់នៅជួបជុំគ្នានៅក្នុងខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥ លោកស្រីមានអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំ។ ក្រោយមកនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម គ្រួសារលោកស្រីទាំងអស់ត្រូវបានពួកប៉ុលពតជម្លៀសទៅព្រំដែនវៀតណាម ក្នុងខេត្តតាកែវ។ ទៅរស់នៅទីនោះបានរយៈពេលប្រហែលមួយឆ្នាំ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ ម្ដាយលោកស្រីបានស្លាប់ដោយសារតែអត់អាហារ និងជំងឺទាស់ ដែលបណ្ដាលមកពីការធ្វើការធ្ងន់ហួសកម្លាំង។
កញ្ញា កែវ ត្រូវបានគេលួចយកចេញពីផ្ទះ នៅពេលដែលកញ្ញាទើបតែមានអាយុ៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនោះ កញ្ញាមិនបានចាំឈ្មោះរបស់ខ្លួនឯង និងឈ្មោះរបស់ឪពុកម្ដាយបងប្អូនឡើយ និងសូម្បីតែស្រុកកំណើតនៅឯណាក៏កញ្ញាចាំមិនបានដែរ។ កញ្ញាគ្រាន់តែចាំបានថា ស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនមានដើមកៅស៊ូច្រើនណាស់។
សង្គ្រាមប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម បានប្រើទារុណកម្មយ៉ាងឃោរឃៅខ្លោចផ្សារ និងបានសម្លាប់ប្រជាជនកម្ពុជាជាង១.៥សែននាក់។ ទោះបីជាមិនត្រូវពួកខ្មែរក្រហមយកទៅសម្លាប់ក៏ ប្រជាជនកម្ពុជាមួយភាគធំបានស្លាប់ដោយសារតែត្រូវបង្ខំឲ្យធ្វើការធ្ងន់លើសកម្លាំង និងអត់អាហារ។ ដោយសារតែមូលហេតុនេះបានបង្ខំឲ្យប្រជាជនកម្ពុជាមួយចំនួនបានប្រថុយរត់គេចខ្លួនទៅរស់នៅលើទឹកដីជំរំ។
លោក ស៊ាំង សុវត្ថិ កើតក្នុងឆ្នាំ១៩៨៥ នៅក្នុងអូរបែកក្អម ក្រុងភ្នំពេញ។ លោក សុវត្ថិជាកូនទី៣នៃគ្រួសារមួយដែលកូនចំនួន៥នាក់។ ថ្ងៃមួយ ប្អូនស្រីម្ដាយរបស់លោកបាននាំយកលោកទៅរស់នៅឯខេត្តកំពង់សោម ដោយគាត់បានប្រាប់គាត់ថា យកទៅលេងតែប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ២ ឬ៣ថ្ងៃក្រោយមក លោកបានសុំម្ដាយមីងមកផ្ទះវិញ តែគាត់បែរជាឆ្លើយថា ចាំ៣ឆ្នាំទៀត នៅជួយមើលកូនគាត់សិនទៅ។ នៅពេលនោះ លោកអាយុ៩ឆ្នាំ។ គ្រាន់តែបានឮពាក្យនេះ លោក សុវត្ថិបានលួចរត់ចេញពីផ្ទះក្នុងគោលបំណងត្រឡប់មកផ្ទះម្ដាយវិញ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ លោកស្ថិតនៅវ័យក្មេង និងមិនអាចចំណាំផ្លូវបាន លោកបានវង្វេងផ្លូវ និងវង្វេងពីក្រុមគ្រួសារចាប់តាំងពីពេលនោះមក។
ការផ្សាយពិសេសលលើកទី៣ នៃកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» មាន លក្ខណៈពិសេសខុសពីការផ្សាយពិសេសកាលពី២លើកមុន។ ការផ្សាយពិសេសលើកទី៣នេះបង្ហាញជូនទស្សនិកជននូវដំណើររឿងរបស់ ប្រជាជនកម្ពុជា ចំនួន៤រូប ដែលសុទ្ធតែបានបែកបាក់ពីសាច់ញាតិតាំងពីពួកគាត់មានអាយុតិចជាង ១៥ឆ្នាំ នៅក្នុងសម័យសង្គ្រាមប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុល ពត។ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន ពួកគាត់ទាំង៤នៅតែមានក្ដីប្រាថ្នានៅថ្ងៃណាមួយ ពួកគាត់នឹងបានជួបជុំជាមួយសាច់ញាតិវិញ។ អ្វីដែលរឹតតែពិសេសនោះ គឺកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» បានផ្ដល់ជូននូវការជួបជុំគ្រួសារជូនប្រជាជនកម្ពុជាចំនួន២គ្រួសារ។
ក្ដីទន្ទឹងរង់ចាំរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ បានប្រែក្លាយជាការទៅជាពិតនៅក្នុងកម្មវិធី «នេះមិនមែនជាសុបិន» ដែលបានខិតខំជួយស្វែងរកក្រុមគ្រួសារ លោក សិត រិទ្ធី ដែលលោកបានបែកបាក់ជាងរយៈពេល១៣ឆ្នាំមកហើយ។ លោក សិត រិទ្ធី តែងតែនឹកស្រមៃថា ថ្ងៃណាមួយលោកនឹងបានជួបជុំជាមួយគ្រួសារ ជាពិសេសទៅទៀតនោះ លោកកាន់តែនឹករលឹកម្ដាយ និងបងប្អូននៅពេលដែលលោកជួបការលំបាក។ ប៉ុន្តែលោកមិនដែលមានសង្ឃឹមថា ក្ដីសុបិននេះអាចក្លាយទៅជាការពិតនោះទេ។
ថ្ងៃនេះ
១៧៨
ម្សិលមិញ
៣១៥
សរុប
៣៥០៥៦២
ទិដ្ឋភាព ដ៏គួអោយតក់ស្លុតនៅក្នុងរបរប៉ុលពត បានធ្វើអោយអារម្មណ៍របស់ប្រជាជនកម្ពុជារាប់លាននាក់ នៅតែដក់ជាប់ក្នុងក្រអៅបេះដូង។ ការនិរាសព្រាត់ប្រាស់ ពីឪពុកម្ដាយ សាច់ញាតិ និងបងប្អូនជាទីស្រលាញ់ ធ្វើអោយប្រជាជនជាច្រើននាក់ កំពុងទន្ទឹងរង់ចាំពីការជួបជុំបងប្អូនជាថ្មី ដោយមិនដឹងថាពេលណានឹងត្រូវបានជួបជុំនោះទេ។ កម្មវិធី មនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» បានបំពេញក្ដីបំណងប្រាថ្នា របស់ប្រជាជនកម្ពុជាដែលបែកបាក់បងប្អូនជាបន្តរបន្ទាប់។ លោកស្រី សុខ ខេង បានស្វែងរកឃើញប្អូនស្រីធម៌ ឈ្មោះ អាន ថន ដោយភាពរំភើប រីករាយ រកអ្វីនិយាយមិនត្រូវ។
លោក សូរ សុធា ហៅ សូរ ប៊ុនសឿន មានលោកឪពុកឈ្មោះ សូរ អាន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ព្រាប ណៃ និងមានបងប្អូនចំនួន៩នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ សូរ ប្រសិទ្ធ ហៅវ៉ា បងស្រីទី២ឈ្មោះ សូរ ស្រីមុំ បងប្រុសទី៣ឈ្មោះសូរ សុខសាន្ត ហៅម៉ៅ បងស្រីទី៤ឈ្មោះ សូរ ណារី ហៅស្រីទូច លោក សូរ សុធា ហៅសូរ ប៊ុនសឿន ជាកូនប្រុសទី៥ ប្អូនប្រុសទី៦ឈ្មោះ សូរ សុផល ប្អូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ សូរ គីងកុង ប្អូនស្រីទី៨ឈ្មោះ សូរ ស្រីមាជ និងប្អូនស្រីទី៩ឈ្មោះ សូរ ស្រីម៉ាច។
លោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្ន មានលោកឪពុកឈ្មោះ រស់ សារ៉ន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ នេត បូរិន និងបងប្អូនចំនួន២នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ស៊ឹម សុវត្តិតារា ហៅនឹម និងលោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្ន ជាកូនស្រីទី២។ មុនឆ្នាំ១៩៦៨ គ្រួសារលោកស្រី ស៊ឹម បុប្ផារ័ត្នរស់នៅសង្កាត់បឹងកេងកង ក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកធ្វើជាទាហាននៅបន្ទាយស្រះចក ចំណែកអ្នកម្ដាយជាស្ត្រីមេផ្ទះ។
លោក ទូង តូម មានលោកឪពុកឈ្មោះ ទូង អ្នកម្ដាយឈ្មោះធី និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺបងប្រុស ទី១ ឈ្មោះ ទូង វ៉ែល លោក ទូង តូម ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ ទូង អេល និងប្អូនស្រីទី៤ឈ្មោះ ទូង ង៉ុះ។ ឆ្នាំ១៩៧៥ លោក ទូង វ៉ែល ត្រូវពួកប៉ុលពតបញ្ជូនទៅនៅកងចល័តដំបន់១០៧ រហូតដល់ឆ្នាំ ១៩៧៩។ ឆ្នាំ ១៩៧៩ ដដែល លោក ទូង វ៉ែល បានចូលធ្វើជាទាហាន ហើយត្រូវហាត់រៀនរយៈពេល៦ខែក៏ត្រូវបញ្ជូនមកភ្នំពេញ ។ នៅឆ្នាំ១៩៨៣ លោក ទូង វ៉ែល បានត្រឡប់ទៅលេងស្រុកកំណើតបានម្ដង និងបានបាត់ដំណឹងរហូតមក។
លោក ហេង ហិម៉ាលី ហៅលីន មានលោកឪពុកឈ្មោះ ហេង ទូច អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ឡាច សារុន និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ ហេង ខារ៉ានី ហៅឡៃ លោក ហេង ហិម៉ាលី ហៅលីន ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ ហេង ចរិយា ហៅឡា។ មុនឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសារលោក ហេង ហិម៉ាលី រស់នៅជុំគ្នានៅមុខរោងកុន កំពូលពេជ្រ ទីក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកបម្រើការនៅឧតុនិយម នៅម្ដុំពោធិចិនតុង។ ក្រោយមកក្នុងឆ្នាំ១៩៧០ លោកឪពុកបានចូលបម្រើការជាទាហាននៅបន្ទាយនៅម្ដុំពោធិចិនតុង និងបានប្ដូរមករស់នៅម្ដុំពោធិចិនតុងវិញដែរ។
លោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅង៉ា មានលោកឪពុកឈ្មោះ គង់ សាបុង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ តូច រឺន និងមានបងប្អូនបង្កើតសរុបទាំងអស់ចំនួន១១នាក់ បងប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ សារ៉ាផាត់ ហៅចឺម បងប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ សារ៉ាភី ហៅក្អិត បងស្រីទី៣ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ារី ហៅក្អាត បងស្រីទី៤ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ាន់ណា ហៅខ្វិត លោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅ ង៉ា ជាកូនប្រុសទី៥ ប្អូនស្រីទី៦ឈ្មោះ គង់ ដាវ៉ាន់ណី ហៅណី ប្អូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ គង់ គន់ធី ហៅធី ប្អូនប្រុសទី៨ឈ្មោះ គង់ ភារម្យ ហៅភារម្យ ប្អូនស្រីទី៩ឈ្មោះ គង់ គន់ទូច ប្អូនប្រុសទី១០ឈ្មោះ គង់ ត្រសុំ និងប្អូនប្រុសទី១១ឈ្មោះ គង់ ត្រសុះ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ ក្រុមគ្រួសារលោក គង់ វណ្ណដារ៉ា ហៅង៉ា រស់នៅជុំគ្នា នៅភូមិស្វាយពពែ សង្កាត់គីឡូលេខ៧ ខណ្ឌចំការមន ក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកប្រកបរបរជាបុគ្គលិកក្រុមហ៊ុនដំឡើងឡាន World Vegen ចំណែកអ្នកម្ដាយឈ្មោះ តូច រឺន ជាមេផ្ទះ។
លោក ឆោម ឆវ័ន ហៅប្រុស មានលោកឪពុកអ្នកម្ដាយមិនចាំឈ្មោះ និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ មុំ លោក ឆោម ឆវ័ន ហៅប្រុស ជាកូនប្រុសទី២ ប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ ខ្នា ប្អូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ រិទ្ធ និងប្អូនទី៥មិនចាំឈ្មោះ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោក ឆោម ឆវ័ន រស់នៅក្នុងខេត្តកំពត ដោយមានលោកឪពុកធ្វើជាទាហាន។ ក្រោយមក លោកឪពុករបស់លោក ឆោម ឆវ័ន ត្រូវគេផ្លាស់ឲ្យមកបម្រើការនៅអ្នកលឿង ខេត្តកណ្ដាល។
លោក សុក ទិត្យ ហៅ សែន មានលោកឪពុកឈ្មោះ សុក អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ផង និងមានបងប្អូនចំនួន៥នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ សុក ថា បងស្រីទី២ឈ្មោះ សុក ធី បងប្រុសទី៣ឈ្មោះ សុក អត់ ហៅ នីន លោក សុក ទិត្យ ហៅ សែន ជាកូនប្រុសទី៤ និងប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ សុក ពែង ហៅ គៀន។ មុនឆ្នាំ១៩៧០ គ្រួសារលោក សុខ ទិត្យ រស់នៅក្នុងខេត្តព្រះវិហារ។ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសារលោក សុខ ទិត្យទៅភូមិកំពង់ទូក ឃុំថ្មី ស្រុកសែនជ័យ ខេត្តព្រះវិហារ និងត្រូវបំបែកឱ្យទៅធ្វើការនៅកងផ្សេងពីគ្នាៗ។
លោកស្រី លន់ ហៅ ឆោម លន់ មានលោកឪពុកមិនចាំឈ្មោះ និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ លឹម។ លោកស្រី លន់ មានបងប្អូនទាំងអស់ចំនួន ៧នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ សាអែម បងប្រុសទី២ឈ្មោះ ត្រាវ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ ខន បងស្រីទី៤ឈ្មោះ ខឿន បងប្រុសទី៥មិនចាំឈ្មោះ លោកស្រី លន់ ហៅ ឆោមលន់ ជាកូនស្រីទី៦ និងប្អូនស្រីទី៧ ឈ្មោះ សាឡាត់។ សម្រាប់ដំណើររឿងដែលបានកើតឡើងនៅមុនឆ្នាំ១៩៧៩ លោកស្រី លន់ ស្ទើរតែមិនអាចចាំអ្វីទាល់តែសោះ។
លោកស្រី ពុត ស មានស្វាមីឈ្មោះ ជ័យ សាក់ និងមានកូនចំនួន៧នាក់ គឺកូនស្រីទី១ឈ្មោះ ជ័យ ម៉ាលី កូនប្រុសទី២ឈ្មោះ ជ័យ ចាន់ឌី កូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ ជ័យ ចិន្ដា កូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជ័យ ធី កូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ជ័យ ម៉ៅ កូនប្រុសទី៦ឈ្មោះ ជ័យ សុខ និងកូនស្រីទី៧ឈ្មោះ ជ័យ ស្រីទូច ហៅអូន ។ គ្រួសាររបស់លោកស្រី ពុត ស បានផ្លាស់ពីស្រុកកំណើតទៅរស់នៅម្ដុំផ្សារដើមគរ ក្រុងភ្នំពេញ តាំងពីមុនឆ្នាំ១៩៧៥។
ឈ្មោះ ហាយ សុវណ្ណារី ហៅអូន គឺជាឈ្មោះដែលលោកឪពុកអ្នកម្ដាយចិញ្ចឹមជាអ្នកដាក់ឲ្យ។ លោកស្រីបានបែកពីគ្រួសារតាំងពីអាយុប្រហែលជា៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ លោកស្រីចាំយ៉ាងស្រពិចស្រពិលថា លោកស្រីមានលោកឪពុកឈ្មោះ រួម អ្នកម្ដាយមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រី អូន ចាំថាលោកស្រីមានបងប្អូនទាំងអស់ចំនួន៧នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ រិទិ្ធ បងប្រុសទី២ ឈ្មោះ ពៅ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ ជា បងស្រីទី៤ឈ្មោះ ធី លោកស្រី អូន ជាកូនស្រីទី៥ និងប្អូនប្រុសចំនួន២នាក់ទៀតដែលមិនចាំឈ្មោះ។
លោកស្រី យូ សុភាព មានលោកឪពុកឈ្មោះ ឡាំ វួនវ៉ាន់ អ្នកម្ដាយឈ្មោះ យ៉ាន់ ហួយ និងមានបងប្អូនចំនួន៦នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ យោង សូគិន បងស្រីទី២ឈ្មោះ យោង សូអៀ បងស្រីទី៣ឈ្មោះ លឹម លី លោកស្រី យូ សុភាព ជាកូនស្រីទី៤ ប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ឡាំ ម៉េងវណ្ណា និងប្អូនស្រីទី៦ឈ្មោះ លឹម ពៅនារី។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី យូ សុភាព រស់នៅជួបជុំគ្នាក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ ចំណែកលោកស្រី យូ សុភាព បានរៀបការ និងបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយគ្រួសារខាងស្វាមីនៅម្ដុំផ្សារអូរឫស្សី។
លោកស្រី ស្រេង ហ៊ុងលី មានស្វាមីឈ្មោះ ហេង គង់ និងមានកូនប្រុសចំនួន ៣នាក់ គឺកូនប្រុសទី១ឈ្មោះ គង់ ហេង កូនប្រុសទី២ឈ្មោះ គង់ ស៊ុនអេង និងកូនប្រុសទី៣ឈ្មោះ គង់ ស៊ុនហួ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី ស្រេង ហ៊ុងលី បានចេញពីស្រុកអង្គស្នួលទៅរស់នៅម្ដុំផ្សារដើមថ្កូវ ទីក្រុងភ្នំពេញ ដោយប្រកបរបរធ្វើជាអ្នកលក់បន្លែនៅក្នុងផ្សារ ចំណែកស្វាមីទៅជួយលក់ប្រេងកាតបងប្រុស និងបងថ្លៃនៅម្ដុំអូឡាំពិក។
លោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា មានលោកឪពុកឈ្មោះ ម៉ែន ឌី អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ពេជ្រ សារុន និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺលោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា ជាបងស្រីទី១ ប្អូនប្រុសទី២ ឈ្មោះ អៀម បូវណ្ណារ៉ាក់ ហៅប្រុស ប្អូនស្រីទី៣ ឈ្មោះ អៀម ផល្លា និងប្អូនស្រីទី៤ ឈ្មោះ អៀម សុភ័ក្រវត្តី។ លោកឪពុកអ្នកម្ដាយ និងបងប្អូនរស់នៅក្នុងខេត្តកំពង់សោម ដោយលោកឪពុកធ្វើជាទាហានជើងទឹកនៅក្នុងបន្ទាយរាម ចំណែកលោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា បានទៅរស់នៅជាមួយក្រុមគ្រួសាររបស់លោកតា ពេជ្រ គិត នៅសង្កាត់ទួលស្វាយព្រៃ ក្រុងភ្នំពេញ។ ឆ្នាំ១៩៧១ លោកស្រី អៀម បូលីវ៉ា បានទៅរស់នៅជាមួយលោកឪពុកអ្នកម្ដាយនៅកំពង់សោមវិញ។ ឆ្នាំ១៩៧៣ លោកឪពុកបានបញ្ជូនប្អូនប្រុស អៀម បូវណ្ណារ៉ាក់ មកនៅភ្នំពេញជាមួយលោកតានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ដើម្បីបានបន្តការសិក្សា។
លោកស្រី ផាត មានអ្នកម្ដាយឈ្មោះ រ៉ុម និងលោកឪពុកមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រីចាំបានលោកស្រីប្រហែលជាមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ រ៉េត បងស្រីម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ុច និងប្អូនស្រីម្នាក់ទៀតមិនចាំឈ្មោះ។ លោកស្រី ផាត មិនបានចាំរឿងដែលបានកើតនៅមុនពេលមានសង្គ្រាម និងក្នុងកំឡុងពេលសង្គ្រាមនោះទេ។ លោកស្រីចាប់ផ្ដើមចាំបាននៅពេលដែលលោកស្រីបានធ្វើដំណើរជាមួយអ្នកម្ដាយ និងបងប្អូនត្រឡប់មកស្រុកកំណើត ក្រោយពេលប្រទេសមានសន្តិភាព។
លោក ពយ មានលោកឪពុកឈ្មោះ ហ៊ុង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ជួប និងមានបងប្អូនចំនួន៥នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ថា បងប្រុសទី២ ឈ្មោះ មឹក បងប្រុសទី៣ ឈ្មោះ វិត បងប្រុសទី៤ ឈ្មោះ ប៉ាន់ លោក ពយ ជាកូនប្រុសទី៥។ លោកឪពុកអ្នកម្ដាយត្រូវប៉ុលពតយកទៅសម្លាប់នៅក្នុងឆ្នាំ១៩៧៨ ចំណែកបងប្អូនទាំង៥នាក់របស់លោក ពយ ត្រូវទៅរស់នៅក្នុងកងចល័តផ្សេងៗគ្នា។
លោកស្រី ស្រី សាម៉ុន មានលោកឪពុកឈ្មោះ ស្រី ឃីន អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សុខ ថូ និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ ឈ្មោះ ស្រី វ៉ាន់ធឿន បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ស្រី សាមន និងលោកស្រី ស្រី សាមុនជាកូនស្រី៣។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី ស្រី សាម៉ុន ហៅអាគោ រស់នៅក្បែរមន្ទីរពេទ្យរុស្សី ក្នុងក្រុងភ្នំពេញ។ លោកឪពុកជាទាហាននៅបន្ទាយស្លឹក ចំណែកអ្នកម្ដាយជាអ្នកលក់ឥវ៉ាន់នៅផ្ទះ។ បងស្រីទី១ឈ្មោះ ស្រី វ៉ាន់ធឿន បានរៀបការជាមួយលោក ថាច់ ម៉ារីន និងមានកូន៣នាក់ ហើយបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជាមួយស្វាមី ដែលនៅក្បែរនឹងផ្ទះលោកឪពុកអ្នកម្ដាយ។ បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ស្រី សាមន គឺជាទាហាន មានស្វាមីជាទាហានដូចគ្នា និងមានកូនចំនួន២នាក់។
លោក ផល្លី មានលោកឪពុកឈ្មោះ អាត អ្នកម្ដាយឈ្មោះ មុំ និងមានបងប្អូនចំនួន៣នាក់ គឺបងប្រុសទី១ឈ្មោះ ផល្លា លោក ផល្លី ជាកូនប្រុសទី២ និងប្អូនស្រីទី៣មិនចាំឈ្មោះ។ លោក ផល្លាចាំបានថា គ្រួសារលោករស់នៅក្រុងភ្នំពេញ ដោយនៅម្ដុំផ្ទះមានផ្សារ មានរង្វង់មូល និងមានអង់តែនធំមួយ។ លោកផល្លីចាំបានថា លោកតែងតែឃើញម្ដាយដើរទៅផ្សារទិញម្ហូបជារៀងរាល់ថ្ងៃ។ នៅល្ងាចថ្ងៃមួយម្ដាយរបស់លោក ផល្លី បានទៅផ្សារជិតផ្ទះដើម្បីទិញម្ហូបដូចសព្វដង ហើយបានប្រាប់ឲ្យលោក ផល្លី នៅផ្ទះយោលអង្រឹងប្អូន ប៉ុន្តែពេលនោះលោក ផល្លី បានលួចរត់ចេញទៅតាមពីក្រោយម្ដាយទៅផ្សារដែរ។
លោកស្រី យុ សារឿន ហៅស្រ៊ាំ មានលោកឪពុកឈ្មោះ យុ ភួង អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សោម សារ៉ាន់ និងមានបងប្អូនចំនួន៩នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ យុ រិន បងស្រីទី២ឈ្មោះ យុ កាលេន លោកស្រី យក់ សារឿន ជាកូនស្រីទី៣ ប្អូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ យុ ពេជ្រ ប្អូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ យុ ណៃ បងប្រុសទី៦ឈ្មោះ យុ ខា បងប្រុសទី៧ឈ្មោះ យុ ជា និងប្អូនប្រុសទី៨ឈ្មោះ យុ ណុប។
លោកស្រី សៀក ម៉ាឡា ហៅ សំ សីលា មានលោកឪពុកឈ្មោះ សៀក អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ស៊ន រឿន និងមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺលោកស្រី សៀក ម៉ាឡា ជាកូនស្រីទី១ កូនទី២ឈ្មោះ សៀក សុខុន កូនទី៣ឈ្មោះ សៀក សុខា និងកូនទី៤ មិនទាន់ដាក់ឈ្មោះ ។ មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោកស្រីប្រហែលជារស់នៅក្នុងខេត្តពោធិ៍សាត់។ ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីចេញពីស្រុកកំណើត។ លោកស្រីចាំបានថា លោកស្រីរស់នៅក្នុងកងកុមារ ចំណែកពូឈ្មោះ ស៊ន រុំ និងពូឈ្មោះ ស៊ន រ៉ាត់ ក៏នៅក្នុងកងកុមារជាមួយគ្នាដែរ ចំណែកឪពុកម្ដាយ និងប្អូនៗលោកស្រីនៅកន្លែងផ្សេង។
ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ អ្នកម្ដាយលោកស្រីបានឡើងមកលេងកូននៅទីក្រុងភ្នំពេញ រីឯលោកឪពុកស្នាក់នៅផ្ទះនៅឯជ្រោយចង្វា។ ប៉ុលពតបានជម្លៀសលោកស្រី ដួង ប៉ូរ៉ាត់ អ្នកម្ដាយ និងកូនៗបានជម្លៀសចេញពីភ្នំពេញទៅនៅភូមិដីឥដ្ឋ ស្រុកកៀនស្វាយ ខេត្តកណ្ដាល។ រយៈពេលប្រហែលជា២ថ្ងៃក្រោយមក ប៉ុលពតបានយកកប៉ាល់ ៣-៤គ្រឿង មកដឹកប្រជាជនថ្មី លោកស្រី ម្ដាយនិងបងៗក៏ឡើងកប៉ាល់ទៅដែរ ចំណែកបងៗដែលបានបាត់ខ្លួនលោកស្រីមិនបានឃើញពួកគាត់ឡើងជិះកប៉ាល់ទេ។
លោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត មានលោកឪពុកឈ្មោះ អ៊ា ហាក់ អ្នកម្ដាយឈ្មោះ សុខ អៀម និងមានបងប្អូនចំនួន ៣នាក់ គឺបងស្រីទី១ឈ្មោះ អ៊ា សាក់លីន លោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត ជាកូនស្រីទី២ និងប្អូនស្រីទី៣ឈ្មោះ អ៊ា វណ្ណា។ គ្រួសារលោកស្រី អ៊ា យ៉ាណែត រស់នៅជុំគ្នាម្ដុំខណ្ឌទួលគោក ក្រុងភ្នំពេញ។
ឆ្នាំ១៩៧៩ ក្រោយពេល ប្រទេសមានភាពស្ងប់ស្ងាត់ ពីរបបប៉ុលពតមក ម្ដាយលោកបាននាំកូនៗមក មករស់នៅម្ដុំសួនច្បារ ទល់មុខផ្សារគីឡូលេខ៤។ លោក តុល ចាំបានថាផ្លូវចូលផ្ទះមានសាលាឆទានមួយ។ រាល់ថ្ងៃ ពេលម្ដាយទៅធ្វើការ លោកតែងតែទៅលេងជាមួយក្មេងៗក្នុងភូមិជាមួយគ្នា។
លោក វ៉ា ហៅ វី បានវង្វេងចេញពីផ្ទះតាំងពីនៅតូច មិនដឹងជាអាយុប្រហែលប៉ុន្មាននោះទេ។ លោកគ្រាន់តែចាំបានថា មុនពេលបែក លោករស់នៅជាមួយលោកយាយម្នាក់ឈ្មោះ ម៉ៅ។ ពេលព្រឹក លោកយាយ ម៉ៅ បានជិះម៉ូតូឌុបទៅផ្សារ ហើយលោកក៏បានរត់តាមពីក្រោយម៉ូតូ ប៉ុន្តែយាយមិនបានឲ្យជាមួយទេ ហើយប្រាប់ថាឲ្យត្រលប់មកផ្ទះវិញទៅ។ ប៉ុន្តែ លោក វ៉ា មិនបានធ្វើដំណើរត្រឡប់ទៅផ្ទះវិញទេ គឺគាត់ចេះតែដើរទៅមុខរហូតដល់វង្វេងផ្លូវត្រឡប់មកផ្ទះវិញ។
មុនឆ្នាំ ១៩៧៥ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ រស់នៅភូមិអូតូង សង្កាត់ចំរើនផល ខេត្តពោធិ៍សាត់។ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ ជាគ្រួសារកសិករ។ គ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ ត្រូវពួកប៉ុលពតជម្លៀសទៅរស់នៅខេត្តព្រះសីហនុ។ បន្ទាប់មក លោកស្រី កង ពៅ កូនស្រី សួ ស៊ីណា ត្រូវជម្លៀសទៅពេជ្រនិល។ ឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ ស្វាមីរបស់លោកស្រីបានទៅរកកូនស្រីឈ្មោះ សួ ចាន់ ហៅ សន ដែរ ប៉ុន្តែពេលទៅដល់មានគេប្រាប់ថា កូនស្រីបានរត់ទៅតាមគេបាត់ហើយ។ បន្ទាប់មកគ្រួសារលោកស្រី កង ពៅ បានធ្វើដំណើរតាមផ្លូវជាតិលេខ ៥ សំដៅទៅស្រុកកំណើតនៅខេត្តពោធិ៍សាត់។
មុនឆ្នាំ១៩៧៥ គ្រួសាររបស់លោកស្រី តាំង ហ្គិចសៀម រស់នៅជុំគ្នាសង្កាត់លេខ៣ ក្រុងភ្នំពេញ។ ឪពុកម្ដាយលោកស្រីជាអាជីវករ លក់ឥវ៉ាន់ចាប់ហួយ នៅផ្ទះ យីហោ «ជាសែ» ។ ចំណែកបងប្អូនលោកស្រីរៀននៅសាលា ពៅអ៊ុំ ម្ដុំទូលគោក។ ឆ្នាំ១៩៧៥ ប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីទៅរស់នៅស្រុកកោះធំ ខេត្តកណ្ដាល។ ក្រោយមកពួកប៉ុលពតបានជម្លៀសគ្រួសាររបស់លោកស្រីតាមរទេះភ្លើង ទៅនៅឃុំទី៧ រោងបាយតាគួក ខេត្តពោធិ៍សាត់។
លោក ជួប សម្បត្តិ មានឪពុកឈ្មោះ លោក ជួប ថាន់ និងម្ដាយឈ្មោះ ដូង សាលា និងមានកូនចំនួន៧នាក់ គឺ កូនស្រីទី១ឈ្មោះ ដួង ណារី កូនស្រីទី២ឈ្មោះ ដួង ផល្លា កូនស្រីទី៣១ឈ្មោះ ដួង ម៉ារី អាយុ ៥២ ឆ្នាំ កូនប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជួប សម្បត្តិ កូនប្រុសទី៥ឈ្មោះ ជួប សំបូរ កូនប្រុសទី៤៦ឈ្មោះ ជួប នីផា និងកូនប្រុសទី៧ឈ្មោះ ជួប តារ៉ា។
លោកស្រី មាស សាវ៉ាត មានឪពុកឈ្មោះ មាស សាវ៉ាន់ និងម្ដាយដើមឈ្មោះ ឡុង ស៊ីន និងមានអ្នកម្ដាយក្រោយឈ្មោះ ម៉ក់ រុង។ នៅឆ្នាំ ១៩៧៩ ពេលដែលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ គ្រួសាររបស់លោកស្រីបាននាំគ្នាទៅរស់នៅជាយដែន។ ក្រោយមកនៅឆ្នាំ១៩៨០ ឪពុក និងម្ដាយចុងរបស់លោកស្រីបាននាំក្រុមគ្រួសារទាំងអស់ទៅរស់នៅជំរំស្រះកែវទី១ និងបាននាំគ្នាទៅរស់នៅជំរំស្រះកែវទី២។ នៅឆ្នាំ១៩៨២ គ្រួសាររបស់លោកស្រីបានផ្លាស់ទៅរស់នៅជំរំខៅអ៊ីដាង។ នៅឆ្នាំ ១៩៨៥ លោកស្រី មាស សាវ៉ាតបានរៀបការជាមួយលោក ពេជ្រ ពន្លក ហៅ រ៉ាន់។
កញ្ញា មួង រ៉ាម៉ារី ហៅ ទីន មានឪពុកឈ្មោះ មួង សុខែម និងអ្នកម្ដាយឈ្មោះ ស៊ីវ សុខន និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ២នាក់ ស្រីម្នាក់ មានស្រុកកំណើតនៅសង្កាត់ផ្សារថ្មី៣ ខណ្ឌដូនពេញ ក្រុងភ្នំពេញ។ កញ្ញា មួង រ៉ាម៉ារី មានបងប្រុសម្នាក់ឈ្មោះ ស៊ីវ សុខឿន។
លោកស្រី មឿន ច្រឹប ហៅ មឿន យៀន មានអាយុ ៣៨ឆ្នាំ មានស្រុកកំណើតនៅភូមិទឹកឃ្លាំង ខេត្តកណ្ដាល។ លោកស្រីមានឪពុកឈ្មោះ មឿន និងម្ដាយឈ្មោះ ឡន។ លោកស្រីជាកូនទី៤ ក្នុងចំណោមបងប្អូនទាំងអស់ គឺបងស្រីទី១ ឈ្មោះ ឡាត់ បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ផាត បងស្រីទី៣ ឈ្មោះ ផៃ ភេទស្រី និងប្អូនប្រុសទី៥ ឈ្មោះ ពៅ។
លោកស្រី ឃី វណ្ណា បានវង្វេងបែកពីគ្រួសារក្នុងឆ្នាំ១៩៧៩។ នៅពេលប្រទេសត្រូវបានរំដោះ លោកស្រី ឃី វណ្ណា ជាមួយអ្នកម្ដាយ និងប្អូន បាននាំគ្នាដើរជាមួយនឹងប្រជាជនយ៉ាងច្រើនកុះករ។ ដោយសារតែស្ថានភាពចង្អៀតនេះ បានធ្វើឲ្យលោកស្រី ឃី វណ្ណា វង្វេងបែកពីគ្រួសាររហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន។ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ លោកស្រី ឃី វណ្ណា មានអាយុប្រហែលជា៧ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ដូច្នេះលោកស្រីមិនសូវចងចាំរឿងដែលបានកើតឡើងនៅមុនសម័យសង្គ្រាមនោះទេ។
លោក ជ័យ មានឪពុកឈ្មោះ ណុប ម្ដាយឈ្មោះ ទី និងមានបងប្អូនបង្កើតចំនួន ៤នាក់ ស្រី ១នាក់ រស់នៅភូមិដុក ស្រុកស្រែអំបិល ខេត្តកោះកុង។ លោក ជ័យបានដាក់ពាក្យមកស្វែងរកសមាជិកគ្រួសាររបស់លោកចំនួន៤នាក់ គឺ លោកឪពុកឈ្មោះ ណុប អ្នកម្ដាយឈ្មោះ ទី បងប្រុសទី១ ឈ្មោះ សុខ ប្អូនប្រុសទី៣ ឈ្មោះ ជេត និងប្អូនស្រីទី៤ ឈ្មោះ គង់។
លោក ជុំ បឹង បានដាក់ពាក្យមកស្វែងរកបងប្រុសទី៤ឈ្មោះ ជុំ វឿន ដែលបានបាត់ដំណឹងនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម។ ពិតជាអស្ចារ្យណាស់ ក្រោយពេលលោក ជុំ បឹង ដាក់ពាក្យកម្មវិធីបានរយៈពេល៣ខែ លោក ជុំ វឿន ដែលជាបងប្រុសទី៤ក៏បានដាក់ពាក្យកមកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» ដែរដើម្បីប្រកាសស្វែងរកបងប្អូនដែលបានបាត់ដំណឹងនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម។
នៅប្រហែលជាឆ្នាំ ១៩៩២ ពេលលោកស្រី ឡាយ ស្រីលី (ត្រកូលឡាយជាត្រកូលយកតាមម្ដាយចិញ្ចឹម) មានអាយុប្រហែលជា ១០ឆ្នាំ ក៏ត្រូវបានម្ដាយមីង (មិនចាំឈ្មោះ) ដែលត្រូវជាប្អូនបង្កើតរបស់ម្ដាយលោកស្រី យកមកលេងភ្នំពេញ។លោកស្រី ស្រីលី មកដល់ផ្ទះម្ដាយមីងនៅសន្ធរមុខបាន២-៣ថ្ងៃក៏បានវង្វេងពីផ្ទះម្ដាយមីង ដោយសារតែលោកស្រីចុះពីផ្ទះម្ដាយមីងមកមើលគេតាំងសត្វលក់។ ពេលលោកស្រីវង្វេងពីម្ដាយមីង លោកស្រី ស្រីលីត្រូវបានលោកតាម្នាក់រើសយកមកចិញ្ចឹមនៅរហូតដក់រៀបឲ្យមានគ្រួសាររហូតមកដល់សព្វថ្ងៃ។
ថ្ងៃទី១៧ ខែមេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ នៅទីក្រុងភ្នំពេញ ពួកប៉ុលពតបានជម្លៀសប្រជាជនចេញ។ ក្រុមគ្រួសាររបស់លោក សន សារឹម បានបែកគ្នា ដោយសារតែពួកគាត់នៅផ្ទះផ្សេងៗគ្នា។ ពេលនោះលោក សន សារឹម នៅផ្ទះជាមួយម្ដាយ និងឪពុក ព្រមទាំងប្រពន្ធគាត់ ដែលត្រូវជម្លៀសចេញពីទីក្រុងភ្នំពេញទៅនៅស្អាងព្រែកតូច។ បន្ទាប់មក ប្រពន្ធរបស់គាត់បានទៅរកម្ដាយ (ម្ដាយក្មេក) ពេលនោះគាត់ក៏បានបែកជាមួយប្រពន្ធគាត់ទៀត។ ចំណែកឪពុកម្ដាយរបស់គាត់បានស្លាប់ក្នុងពេលបន្តបន្ទាប់គ្នា។ នៅក្នុងរយៈពេល៣ឆ្នាំ ៨ខែ ២០ថ្ងៃ គឺរូបលោកមិនបានដឹងដំណឹងពីក្រុមគ្រួសារបងប្អូននោះទេ។ លោក សន សារឹម មានបងប្អូនចំនួន៤នាក់ គឺ លោកស្រី សន ស្រីថាន លោកស្រី សន ណារិន លោកស្រី សន សារុំ និងលោកស្រី សន ស្រីអឿន។
សម្រាប់កម្មវិធីជួបជុំនាពេលនេះ គ្រួសារចំនួន៣ បានប្រែក្លាយសុបិនរបស់ខ្លួនក្លាយមកជាការពិត តាមរយៈកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន»។ លោក តេស វរៈ លោក វ៉ាន់ វាត និងលោកស្រី ឡូ សុខា បានជួបជុំជាមួយសាច់ញាតិ ដែលពួកគាត់បានបែកតាំងក្នុងសម័យសង្គ្រាម និងគ្មានសង្ឃឹមថានឹងបានជួបជុំវិញឡើយ ប៉ុន្តែក្ដីអស់សង្ឃឹមនេះបានប្រែក្លាយមកជាមានសង្ឃឹម។
លោកស្រី ញ៉េប សុន្ទរី មានឪពុកឈ្មោះ ញ៉េប សាគុណ ធ្វើការនៅក្រសួងនគបាលជាតិ ម្តាយឈ្មោះ ឈុន លាក់ហេង និងមានបងប្អូនចំនួន៨នាក់ បងស្រីទី១ ឈ្មោះ ញ៉េប លីហូត មានប្តីឈ្មោះ នៅ ហ៊ីម ធ្វើជាទាហាន បងស្រីទី២ ឈ្មោះ ញ៉េប លីហេង បងប្រុសទី៣ ឈ្មោះ ញ៉េប សាវុឌ្ឍហៅ ពៅ បងប្រុសទី៤ ឈ្មោះ ញ៉េប វីរវុឌ្ឍ ហៅ វី ទី៥ឈ្មោះ ញ៉េប សុន្ទរី ហៅ ស្រី ប្អូនប្រុសទី៦ ឈ្មោះ ញ៉េប រិទ្ធីវុឌ្ឍ ហៅ ប្រុស ប្អូនប្រុសទី៧ ឈ្មោះ ញ៉េប រតនាវុឌ្ឍ និងប្អូនប្រុសពៅទី៨ ឈ្មោះ ញ៉េប សាគុណបុណ្ណវុឌ្ឍ ហៅ បុល។ លោកស្រី ញ៉េប សុន្ទរី បានប្រកាសដំណឹងស្វែងរកបងប្អូនសាច់ញាតិទាំងអស់ដែលលោកស្រីបានបែកបាក់នៅក្នុងសម័យប៉ុលពត។
លោក ម៉ែន សម្បត្តិ បានបែកពីគ្រួសារនៅមុនសម័យសង្គ្រាម ដោយសារតែលោកត្រូវចេញទៅសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ។ លោកជាកូនប្រុសតែម្នាក់គត់នៅក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានបងប្អូនចំនួន៤នាក់។ ឪពុកលោកជាទាហាន និងម្ដាយជាស្ត្រីមេផ្ទះ។ លោកត្រូវបានឪពុកលោកបញ្ជូនទៅសិក្សានៅទីក្រុងភ្នំពេញ ចំណែកគ្រួសារលោកទាំងអស់រស់នៅឯខេត្តកំពង់ធំ។
លោកស្រី សែម វឿន ជាកូនស្រីច្បងនៅក្នុងគ្រួសារមួយដែលមានបងប្អូនពីនាក់។ នៅមុនសម័យសង្គ្រាម គ្រួសាររបស់លោកស្រីរស់នៅជួបជុំគ្នានៅក្នុងខេត្តតាកែវ។ នៅក្នុងកំឡុងឆ្នាំ១៩៧៥ លោកស្រីមានអាយុប្រហែល១០ឆ្នាំ។ ក្រោយមកនៅក្នុងសម័យសង្គ្រាម គ្រួសារលោកស្រីទាំងអស់ត្រូវបានពួកប៉ុលពតជម្លៀសទៅព្រំដែនវៀតណាម ក្នុងខេត្តតាកែវ។ ទៅរស់នៅទីនោះបានរយៈពេលប្រហែលមួយឆ្នាំ នៅឆ្នាំ ១៩៧៦ ម្ដាយលោកស្រីបានស្លាប់ដោយសារតែអត់អាហារ និងជំងឺទាស់ ដែលបណ្ដាលមកពីការធ្វើការធ្ងន់ហួសកម្លាំង។
កញ្ញា កែវ ត្រូវបានគេលួចយកចេញពីផ្ទះ នៅពេលដែលកញ្ញាទើបតែមានអាយុ៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ។ នៅពេលនោះ កញ្ញាមិនបានចាំឈ្មោះរបស់ខ្លួនឯង និងឈ្មោះរបស់ឪពុកម្ដាយបងប្អូនឡើយ និងសូម្បីតែស្រុកកំណើតនៅឯណាក៏កញ្ញាចាំមិនបានដែរ។ កញ្ញាគ្រាន់តែចាំបានថា ស្រុកកំណើតរបស់ខ្លួនមានដើមកៅស៊ូច្រើនណាស់។
សង្គ្រាមប្រល័យពូជសាសន៍ខ្មែរក្រហម បានប្រើទារុណកម្មយ៉ាងឃោរឃៅខ្លោចផ្សារ និងបានសម្លាប់ប្រជាជនកម្ពុជាជាង១.៥សែននាក់។ ទោះបីជាមិនត្រូវពួកខ្មែរក្រហមយកទៅសម្លាប់ក៏ ប្រជាជនកម្ពុជាមួយភាគធំបានស្លាប់ដោយសារតែត្រូវបង្ខំឲ្យធ្វើការធ្ងន់លើសកម្លាំង និងអត់អាហារ។ ដោយសារតែមូលហេតុនេះបានបង្ខំឲ្យប្រជាជនកម្ពុជាមួយចំនួនបានប្រថុយរត់គេចខ្លួនទៅរស់នៅលើទឹកដីជំរំ។
លោក ស៊ាំង សុវត្ថិ កើតក្នុងឆ្នាំ១៩៨៥ នៅក្នុងអូរបែកក្អម ក្រុងភ្នំពេញ។ លោក សុវត្ថិជាកូនទី៣នៃគ្រួសារមួយដែលកូនចំនួន៥នាក់។ ថ្ងៃមួយ ប្អូនស្រីម្ដាយរបស់លោកបាននាំយកលោកទៅរស់នៅឯខេត្តកំពង់សោម ដោយគាត់បានប្រាប់គាត់ថា យកទៅលេងតែប៉ុន្មានថ្ងៃប៉ុណ្ណោះ។ ២ ឬ៣ថ្ងៃក្រោយមក លោកបានសុំម្ដាយមីងមកផ្ទះវិញ តែគាត់បែរជាឆ្លើយថា ចាំ៣ឆ្នាំទៀត នៅជួយមើលកូនគាត់សិនទៅ។ នៅពេលនោះ លោកអាយុ៩ឆ្នាំ។ គ្រាន់តែបានឮពាក្យនេះ លោក សុវត្ថិបានលួចរត់ចេញពីផ្ទះក្នុងគោលបំណងត្រឡប់មកផ្ទះម្ដាយវិញ។ ប៉ុន្តែនៅពេលនោះ លោកស្ថិតនៅវ័យក្មេង និងមិនអាចចំណាំផ្លូវបាន លោកបានវង្វេងផ្លូវ និងវង្វេងពីក្រុមគ្រួសារចាប់តាំងពីពេលនោះមក។
ការផ្សាយពិសេសលលើកទី៣ នៃកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» មាន លក្ខណៈពិសេសខុសពីការផ្សាយពិសេសកាលពី២លើកមុន។ ការផ្សាយពិសេសលើកទី៣នេះបង្ហាញជូនទស្សនិកជននូវដំណើររឿងរបស់ ប្រជាជនកម្ពុជា ចំនួន៤រូប ដែលសុទ្ធតែបានបែកបាក់ពីសាច់ញាតិតាំងពីពួកគាត់មានអាយុតិចជាង ១៥ឆ្នាំ នៅក្នុងសម័យសង្គ្រាមប្រល័យពូជសាសន៍ប៉ុល ពត។ រហូតមកដល់បច្ចុប្បន្ន ពួកគាត់ទាំង៤នៅតែមានក្ដីប្រាថ្នានៅថ្ងៃណាមួយ ពួកគាត់នឹងបានជួបជុំជាមួយសាច់ញាតិវិញ។ អ្វីដែលរឹតតែពិសេសនោះ គឺកម្មវិធីមនុស្សធម៌ «នេះមិនមែនជាសុបិន» បានផ្ដល់ជូននូវការជួបជុំគ្រួសារជូនប្រជាជនកម្ពុជាចំនួន២គ្រួសារ។
ក្ដីទន្ទឹងរង់ចាំរយៈពេលជាច្រើនឆ្នាំមកហើយ បានប្រែក្លាយជាការទៅជាពិតនៅក្នុងកម្មវិធី «នេះមិនមែនជាសុបិន» ដែលបានខិតខំជួយស្វែងរកក្រុមគ្រួសារ លោក សិត រិទ្ធី ដែលលោកបានបែកបាក់ជាងរយៈពេល១៣ឆ្នាំមកហើយ។ លោក សិត រិទ្ធី តែងតែនឹកស្រមៃថា ថ្ងៃណាមួយលោកនឹងបានជួបជុំជាមួយគ្រួសារ ជាពិសេសទៅទៀតនោះ លោកកាន់តែនឹករលឹកម្ដាយ និងបងប្អូននៅពេលដែលលោកជួបការលំបាក។ ប៉ុន្តែលោកមិនដែលមានសង្ឃឹមថា ក្ដីសុបិននេះអាចក្លាយទៅជាការពិតនោះទេ។
